Pistolet Walther PP
Państwo | Rzesza Niemiecka | ||
---|---|---|---|
Producent | Carl Walther Waffenfabrik | ||
Rodzaj | pistolet samopowtarzalny | ||
Historia | |||
Produkcja | 1929 – do chwili obecnej | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 7,65 mm | ||
Nabój | |||
Magazynek | pudełkowy, 8 nab[1] | ||
Wymiary | |||
Długość | 173 mm[1] | ||
Wysokość | 109 mm | ||
Długość lufy | 99 mm[1] | ||
Długość linii celowniczej | 125 mm | ||
Masa | |||
broni | 682 g[1] | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 290 m/s[1] | ||
Energia pocz. pocisku | 196 J[1] | ||
Szybkostrzelność praktyczna | 30 strz./min[1] | ||
|
Walther PP – niemiecki pistolet kal. 7,65 mm skonstruowany przed II wojną światową i produkowany do chwili obecnej.
Historia
W 1929 roku firma Walther wypuściła na rynek pistolet, który jako pierwszy łączył w sobie zalety pistoletu samopowtarzalnego z bezpieczeństwem i ciągłą gotowością do strzału rewolweru. Osiągnięto to dzięki wprowadzeniu mechanizmu samonapinania kurka w czasie ściągania spustu. Nowy pistolet otrzymał oznaczenie Walther PP (skrót od Polizeipistole)[1] i jak wskazuje nazwa, był pomyślany przede wszystkim jako uzbrojenie policji i innych służb bezpieczeństwa. Po przegranej przez Niemcy wojnie fabryka Walther przerwała produkcję do roku 1952, kiedy weszła w skład koncernu Manurhin. Do roku 1982 nowo wyprodukowane pistolety nosiły oznaczenie Manurhin PPK. Jednak pistolety przedwojenne, które były w tym okresie poddawane remontom w fabryce Walthera, noszą oznaczenia Walther Waffenfabrik Ulm/Do, w przeciwieństwie do oryginalnych oznaczeń Waffenfabrik Walther Zella Mehlis (Thür). Broń zdobyła popularność do tego stopnia, że zagroziła ona istnieniu wielu firm konkurencyjnych.
Służba
W 1935 roku pistoletami zainteresowały się niemieckie siły zbrojne i do końca II wojny światowej zakupiły one 200 000 sztuk pistoletów PP. Broń była używana głównie przez pilotów i żołnierzy Luftwaffe, a także SS[2]. Pistolety te były używane również przez oficerów NKWD podczas zbrodni katyńskiej.
Konstrukcja
Pistolet Walther PP działał na zasadzie odrzutu zamka swobodnego[1]. Miał nieruchomą lufę i zewnętrzny kurek. Lufa gwintowana o gwincie 6-bruzdowym prawoskrętnym o skoku 240 mm. Bezpiecznik dźwigniowy, umieszczony z lewej strony zamka, działał bezpośrednio na iglicę. Było to bardzo dobre zabezpieczenie. Dzięki niemu można było nosić pistolet z nabojem w komorze nabojowej.
Pistolet Walther PP był produkowany głównie w kalibrze 7,65 mm Browning. Niewielkie ilości wykonano w kalibrach 6,35 mm Browning i 9 mm Short[1]. Na małą skalę produkowano też pistolety kalibru .22 LR. Niektóre Walthery PP były wyposażone w tłumiki dźwięku.
Zobacz też
- Walther PPK
Przypisy
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.
- p
- d
- e
Pistolety | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pistolety maszynowe | |||||||||||
Strzelby | |||||||||||
Karabiny i karabinki |
| ||||||||||
Karabiny maszynowe |
| ||||||||||
Karabiny przeciwpancerne | |||||||||||
Granaty ręczne | |||||||||||
Granatniki i przenośne wyrzutnie przeciwlotnicze | |||||||||||
Miotacze ognia |
| ||||||||||
Konstrukcje prototypowe i eksperymentalne |
|