Philippe de Gaulle
admirał | |||
Data i miejsce urodzenia | 28 grudnia 1921 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 12 marca 2024 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1940–1982 | ||
Siły zbrojne | Siły Wolnych Francuzów | ||
Jednostki | Siły Morskie Wolnych Francuzow | ||
Główne wojny i bitwy |
| ||
Późniejsza praca | polityk | ||
Odznaczenia | |||
|
Data i miejsce urodzenia | 28 grudnia 1921 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | 12 marca 2024 | ||
Senator | |||
Okres | od 28 września 1986 | ||
Przynależność polityczna | |||
|
Philippe Henri Xavier Antoine de Gaulle (ur. 28 grudnia 1921 w Paryżu, zm. 12 marca 2024 tamże[1][2]) – francuski polityk i wojskowy. Najstarszy z trojga dzieci i jedyny syn Charlesa de Gaulle’a.
Życiorys
Jako dziecko wychowywał się m.in. w Niemczech i Libanie, w zależności od miejsca stacjonowania swojego ojca. Ukończył paryskie Collège Saint-Nicolas i Collège Stanislas, egzamin wstępny do szkoły Marynarki Narodowej przerwała mu niemiecka agresja na Francję.
18 czerwca 1940 został ewakuowany wraz z rodziną z Brestu do Wielkiej Brytanii. Dwa dni później zaciągnął się do Sił Morskich Wolnych Francuzów, służąc na pokładach pancerników „Courbet” i „Président Théodore Tissier(inne języki)” oraz szkunerów „Belle Poule(inne języki)” i „Étoile(inne języki)”. Uczestniczył w kursach oficerskich m.in. na Britannia Royal Naval College. Po jej ukończeniu brał udział w bitwie o Atlantyk i patrolach kanału La Manche, m.in. jako dowódca ścigacza „Ch 11”. W 1944 przeniesiono go do walczącego na lądzie Pancernego Pułku Fizylierów Morskich, na stanowisko dowódcy plutonu. Przeszedł cały szlak bojowy 2 Dywizji Pancernej od Normandii do Berghofu. W czasie II wojny światowej został sześciokrotnie ranny[3][4].
W 1946 ukończył w Chapel Hill kurs pilotażu, służąc następnie w lotnictwie morskim floty Francuskich Sił Zbrojnych na różnych stanowiskach oraz w Sztabie Generalnym. Odszedł z wojska w 1982 jako Generalny Inspektor Marynarki Narodowej. 28 września 1986 został wybrany senatorem z ramienia Zgromadzenia na rzecz Republiki (wybrano go ponownie w 1995), pełnienie mandatu parlamentarzysty zakończył 30 września 2004[5]. Od 2006 należał do Komitetu Honorowego Ruchu Inicjatywy i Wolności, honorowo przewodniczy także Narodowej Unii Międzyuczelnianej[6].
Życie prywatne
Był pierwszym z trojga dzieci Yvonne(inne języki) i Charles’a – przywódcy Wolnej Francji i Francji Walczącej podczas II wojny światowej oraz pierwszego prezydenta V Republiki Francuskiej. Jego rodzicami chrzestnymi byli Marguerite Vendroux (babcia od strony matki) i Xavier de Gaulle(inne języki) (stryj). W 1947 poślubił Henriette de Montalembert de Cers (1929–2014), której ojcem chrzestnym był Henryk Orleański – pretendent do francuskiego tronu(inne języki). Para miała czwórkę dzieci[6]:
- Charles de Gaulle (ur. 1948) – prawnik, polityk Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, Zgromadzenia na rzecz Republiki i Frontu Narodowego Jean-Marie Le Pena (wystąpił z niego w 2004), w latach 1994–2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego
- Yves de Gaulle(inne języki) (ur. 1951) – przedsiębiorca, były sekretarz GDF-Suez
- Jean de Gaulle(inne języki) (ur. 1953) – polityk Zgromadzenia na rzecz Republiki oraz Unii na rzecz Ruchu Ludowego, w latach 1986–2007 deputowany do Zgromadzenia Narodowego
- Pierre de Gaulle (ur. 1963)
Awanse
- aspirant – październik 1941
- podporucznik marynarki – luty 1943
- porucznik marynarki – luty 1944
- kapitan marynarki – 24 grudnia 1948
- komandor podporucznik – 1 kwietnia 1956
- komandor porucznik – 1961
- komandor – 1 kwietnia 1966
- kontradmirał – 1 września 1971
- wiceadmirał – 1 czerwca 1975
- admirał floty – 1 czerwca 1977
- admirał – 25 czerwca 1980[6]
Odznaczenia
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (2005)[7]
- Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (1980)
- Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (1946)
- Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (1984)
- Komandor Orderu Zasługi Morskiej
- Krzyż Wojenny 1939–1945 z trzema palmami
- Medal Lotniczy
- radziecki Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (1985)
Mimo licznych zasług z okresu II wojny światowej Philippe de Gaulle nigdy nie został odznaczony Orderem Wyzwolenia. Wiązałoby się to z automatycznym przyjęciem marynarza do Zakonu Towarzyszy Wyzwolenia i oskarżeniami o nepotyzm wobec Charles’a de Gaulle’a[6].
Przypisy
- ↑ General Charles de Gaulle's son, Philippe, dies aged 102 [online], RFI, 13 marca 2024 [dostęp 2024-03-13] (ang.).
- ↑ L’amiral Philippe de Gaulle, fils du Général, est mort (fr.)
- ↑ historique [online], rbfm-leclerc.com [dostęp 2024-04-25] .
- ↑ L’amiral de Gaulle enfin honoré à l’Assemblée nationale [online], lemonde.fr [dostęp 2024-04-25] (fr.).
- ↑ https://artsandculture.google.com/entity/philippe-de-gaulle/m05zfpv
- ↑ a b c d Philippe de GAULLE (1) : généalogie par fraternelle.org (wikifrat) - Geneanet [online], geneanet.org [dostęp 2024-04-25] (fr.).
- ↑ Philippe de Gaulle - Babelio [online], babelio.com [dostęp 2024-04-25] (fr.).
Bibliografia
- Ancien sénateur de Paris senat.fr