Bonifacy I
Papież Biskup Rzymu | |||
Data urodzenia | ok. 370 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | 4 września 422 | ||
Papież | |||
Okres sprawowania | 418–422 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Pontyfikat | 28 grudnia 418 | ||
|
Czczony przez | |
---|---|
Wspomnienie | 4 września |
Bonifacy I (ur. w Rzymie, zm. 4 września 422) – święty Kościoła katolickiego, 42. papież w okresie od 28 grudnia 418 do 4 września 422[1].
Życiorys
Bonifacy był Rzymianinem, synem Jocundusa. Po śmierci papieża Zozyma Bonifacy został wybrany na Stolicę Piotrową w kościele św. Teodory. Jednak dzień wcześniej na Lateranie zebrała się frakcja skupiająca diakonów i dokonała elekcji kontrkandydata, archidiakona Eulaliusza[1]. Bonifacy i Eulaliusz zostali wyświęceni i konsekrowani w tym samym dniu. Obaj zostali wyświęceni w tym samym kościele, kościele św. Marcelego.
Bonifacy wziął pod władanie bazylikę św. Piotra, bo Laterańska bazylika była już zajęta przez antypapieża. Antypapieża popierał ówczesny prefekt Rzymu Symmachus[2]. Bonifacy został skazany na wygnanie z miasta. Kiedy miał wyjeżdżać, wstawili się za nim prezbiterzy rzymscy, którzy wybrali Bonifacego. Symmachus zaś przekonał cesarza Honoriusza o ostateczne potwierdzenie tej decyzji[2]. Kiedy prezbiterzy rzymscy dowiedzieli się o tym szantażu, zebrali się potajemnie i postanowili, że pójdą do cesarza Honoriusza i przekonają go, by kazał eksmitować ich obu. Wymogli więc na Honoriuszu, by ten wyrzucił z miasta obu przeciwników. Lecz Honoriusz nie był pewien swej decyzji, więc zebrał synod rozjemczy, który miał rozstrzygnąć spór między antypapieżem a prawowicie wybranym Bonifacym I, ale Eulaliusz się nie stawił przed synodem[2].
Honoriusz zapowiedział, że zwoła synod na Spoleto. Antypapież jednak wycofał się na Lateran, a pod nieobecność cesarza dokonał tam poważnych rozruchów. Pod nieobecność Eulaliusza cesarz Honoriusz oficjalnie zatwierdził wybór Bonifacego I. Cesarz nie tylko zatwierdził wybór, ale skazał także antypapieża na wypędzenie z Rzymu. Bonifacy mógł wreszcie rozpocząć normalnie swój pontyfikat. Bonifacy I porozumiał się z cesarzem Honoriuszem w sprawie ostatecznego rozprawienia się z pelagianizmem i nakłonił Honoriusza do wydania edyktu zobowiązującego wszystkich biskupów do złożenia podpisu pod Tractoria papieża Zozyma. Przekonał biskupów afrykańskich, ze św. Augustynem z Hippony na czele, do podpisania tego dokumentu[2]. Papież Bonifacy I wystąpił przeciw cesarzowi Teodozjuszowi II, który chciał wikariat papieski w Tesalonikach założony jeszcze przez papieża Syrycjusza, aby go podporządkować Konstantynopolowi[2]. Dzięki pośrednictwu Honoriusza zdołał doprowadzić do zawieszenia edyktu.
Papież Bonifacy I zmarł 4 września 422 roku[1]. Został pochowany na cmentarzu św. Feliceta przy Via Salaria w kaplicy, którą wcześniej wybudował.
Wspomnienie liturgiczne przypada 4 września[2].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Bonifacy I, papież. DEON. [dostęp 2012-09-25]. (pol.).
- Pope St. Boniface I. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-09-25]. (ang.).
- p
- d
- e
- Kategoria Papieże
- p
- d
- e
- Poczet papieży
- Kategoria:Papieże
Uznani za świętego bez formalnej kanonizacji |
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Formalnie kanonizowani i beatyfikowani przez Kościół katolicki |
- PWN: 3879407
- Britannica: biography/Saint-Boniface-I
- SNL: Bonifatius_1.
- Catalana: 0011167