Giles Brindley

Giles Brindley
Brindley (1952)
Persoonlijke gegevens
Volledige naam Giles Skey Brindley
Geboortedatum 30 april 1926
Geboorteplaats Woking
Wetenschappelijk werk
Vakgebied fysiologie
Bekend van onderzoek naar erectiestoornissen
Alma mater Downing CollegeBewerken op Wikidata
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde
Muziek

Giles Skey Brindley (Woking, 30 april 1926)[1] is een Brits fysioloog, musicoloog en componist. Bridley is bekend vanwege zijn bijdragen aan de fysiologie van het netvlies en visuele waarneming van kleuren[2] en vanwege zijn onderzoek naar erectiestoornissen.[3]

Leven en werk

Bridley kreeg zijn opleiding aan het Downing College in Cambridge en in het Royal London Hospital. Hij vervulde zijn militaire dienst bij de RAF. Daarna had hij aanstellingen aan de Universiteit van Cambridge en de Universiteit van Londen. Hij schreef tientallen wetenschappelijke artikelen over zeer diverse onderwerpen. Hij was promotor van de neurowetenschapper David Marr, en begeleider van neurowetenschapper Duco Hamasaki.

Brindley was enige tijd lid van de Ratio Club met Alan Turing, Horace Barlow, John Westcott en andere onderzoekers. De Club kwam tussen 1949 en 1952 bijeen om hersenonderzoek, nieuwe technologie en andere kwesties te bespreken.[4]

Brindley is misschien het meest bekend geworden door een ongewone wetenschappelijke presentatie op jaarlijkse bijeenkomst van de American Urological Association in 1983 in Las Vegas. Hij gaf daar een lezing met dia's, en stroopte aan het eind van zijn lezing als ultiem bewijs voor zijn beweringen zijn trainingsbroek naar beneden om het publiek zijn chemisch opgewekte erectie te laten zien.[5][6] Hij had van tevoren in zijn hotelkamer fenoxybenzamine in zijn penis geïnjecteerd.

Brindley is ook een pionier op het gebied van oogprotheses. In de jaren zestig ontwikkelde hij een van de eerste oogprotheses. Deze prothese werd getest op vier blinde patiënten, en gaf hen een basaal visueel gevoel, maar verdere ontwikkeling stokte. Brindley ontwikkelde ook hersteloplossingen voor controle over de blaas bij dwarslaesiepatiënten.

Hij is lid van de Royal Society, en hield in 1986 de driejaarlijkse Ferrier-lezing.

Brindley is een veelzijdig man. Hij ontwikkelde in de jaren zestig een elektronische versie van de fagot, de 'logische fagot'. Deze versie was gemakkelijker te bespelen dan een normale fagot, maar werd nooit op de markt gebracht.

Hij heeft ook muziek gecomponeerd voor blaasinstrumenten, waaronder de werken Variations on a Theme by Schoenberg en The Waterman's Daughter.

Externe link

  • Profiel bij de Royal Society
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ Chase, Victor. (2006) Shattered Nerves. Baltimore, USA: The Johns Hopkins University Press. p. 55. ISBN 978-0-8018-8514-3
  2. ↑ Brindley, G.S. Physiology of the Retina and Visual Pathway 2nd Ed. London: Edward Arnold 1970
  3. ↑ A Description of the Pioneering Work That Led to the First Approved Agents for ED: Giles Brindley, the Needle, and the Penis (Phenoxybenzamine)". Key Clinical Trials in Erectile Dysfunction. Springer. 2007. pp. 4–7. Gearchiveerd op 9 juni 2018.
  4. ↑ The origins of British cybernetics: the Ratio Club. Gearchiveerd op 4 december 2022.
  5. ↑ David van Bodegom: Ontpillen. Geonzder leven, minder pillen. Amsterdam, Atlas/Contact, 2018. pag. 238
  6. ↑ Laurence Klotz (November 2005). "How (not) to communicate new scientific information: a memoir of the famous Brindley lecture". British Journal of Urology International. 96 (7): 956–957. Gearchiveerd op 19 oktober 2019.
  • Allan Showalter: 'But who is Giles Brindley?'. In: Website Allan Showalter, 17 jan. 2017 (via archive.org)
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Giles Brindley op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.